நெஞ்சம் மறப்பதில்லை.......

நெஞ்சம் மறப்பதில்லை.......

கொஞ்ச நாட்களாக....நான் சின்னஞ்சிறிய வயதில் ஓடியாடிய இடங்களைப் பார்க்கவேண்டும், அங்கே கொஞ்சப் பொழுதாவது அமர்ந்து வரவேண்டும் என்கிற தவிப்பு அவ்வப்போது மனதுக்குள் வந்து போகிறது....

அந்த வயதில் எனக்குக் கிடைத்தவாய்ப்புக்கள்., என் பிள்ளைகளுக்குக் கிடைத்துள்ளதா ?என்றால் இல்லை என்றே சொல்வேன்...

பள்ளிக்கூட கோடை விடுமுறைக்காலங்களில் எங்கள் வீட்டின் பின்புறம் 15 அடி தூரத்தில் உள்ள "நம்ம ஆத்தில்"....அதான் பாளையங்கால்வாயில் தண்ணீர் வறண்டு போகும்.... வருஷத்தில் ஒன்பது மாசம் அந்த வாய்க்காலில் தூய்மையான தண்ணீர் ஓடிக் கொண்டிருக்கும்.

பங்குனி சித்திரை  மாதங்களில் கால்வாய் வறண்டு போய் கிடக்கும்.

அந்த நேரங்களில் காலை 8 மணிக்கு எங்க வாப்பாவுடன் எங்க வீட்டுக்கு அடுத்துள்ள கரையைத்தொட்டு நடந்து கொண்டே தாமிரபரணி "பெரியாத்துக்கு" ப் போவேன்....

அதுக்கு முந்தி "சின்னப்பையனா" இருந்த காலத்தில் எங்க வாப்பும்மாவுடன் போவேன்....

ஆத்துக்கு போகும்போதே கதைகள் பலவற்றை சொல்லிக் கண்டு கையைப் பிடித்து அழைத்துச் செல்வாள்.

பல நேரங்களில்
.காலில் முள் குத்திவிடக்கூடாது என்பதற்காக, என்னை இடுப்பில் தூக்கிச்சுமந்து, வலது கையில், ஒரு வாளி நிறைய துணிகளை கொண்டு போய் ஆற்றில் துவைத்துக் கடும் சுமையோடு என்னை மீண்டும் சுமந்து கொண்டுவருவாள்.......

அவ கூட போனால், அங்க இங்க, ஆத்து நீருக்குள் என்னை இறங்க,   நீஞ்ச விட மாட்டாள்....

துணிகளெல்லாம்  துவைத்து முடித்துவிட்டு , அவள் குளிக்கும் நேரத்தில் தான், ஆத்தில் என்னை இறக்குவாள்....

அது வரையும், அடிக்கிற வெய்யில் என்னை தாக்காமல் இருக்க, அவ போட்டிருந்த துப்பட்டாவால் மூடி,
என்னை ஆத்து மணல் மேட்டில் உட்கார வைப்பாள்..

அந்த துப்பட்டாவில் , அவ தின்னுகிற வெத்திலை, பாக்கு, அங்கு விலாஸ் போயிலை.....மணம்....... சுகமானது....இன்னும் என் நாசியில் நிற்கிறது... ராத்திரி நேரங்களில் அவள் அருகில் நானும் என்னுடைய தங்கையும் தூங்கும் போது ஆளுக்கு ஒரு துப்பட்டாவை அந்த வாசனையை முகத்தில் போட்டுக் கொண்டுதான் தூங்குவோம். அடடா....அதை .நான் எங்க போய்ச்சொல்ல?......

ஆத்தங்கரையில் இளம் காற்று வீசிக்கொண்டு வெயிலும் அதற்கு தக்கபடி அடித்துக் கொண்டிருக்கும். அவளின் மேலாடை என்னை மூடிக்கொள்ள  மெய்மறந்து போய் இருப்பேன்..

அப்போவெல்லாம் மதகடை ஆத்தின் கரையில்,  பனை மரங்கள் கணக்கு வழக்கில்லாமல் இருக்கும்..

கோடை வெய்யில் காலங்களில், நுங்கும், பட்டையில் குடிக்க பதநீரும் கிடைக்கும்....அந்த வாசமே தனி தான்....
ஆடி மாசக் .'காத்தடி' நேரத்தில், என்னை அந்த பனை மரங்களின் கீழே கூட நடத்தி கூட்டிப் போக மாட்டாள்....என்னவாம்?  'பனை மரங்களில் இருந்து  மட்டை ..அல்லது ஓலை....கீல மண்டையில விழுந்திரக் கூடாது ..அதுக்காக" என்பாள்.

இந்த பனங்காட்டுக்கு தெற்கே உள்ள வயக்காட்டுக்குள் இறங்கி.....போக வைப்பாள்....

அவ இறப்பதற்கு முந்தி  ஒரு வருஷம் வரை,தினமும்  ஆத்தில் போய் குளிக்கிற பழக்கத்தை, அவள் விடவே இல்லை...

கழுத்திலும் கைகளிலும் காதுகளிலும் தங்க நகைகள் ஜொலிக்க ஆத்துக்கு போய் குளிப்பதை நிறுத்தவே இல்லை. 

நீ தனியா போகாத.... கழுத்துல கையில கிடக்கிறதை எவனாவது அறுத்துகிட்டு போய் விடுவான் என்று நான் சொல்லும்போது கூட...

என்னை நம்ம வட்டாரத்துக்காரர்கள் அனைவருக்கும் தெரியும் யாரும் என்கிட்ட வர மாட்டார்கள் என்று சொல்வாள்.
அவளுக்கு சுகரும் இல்லை....பிரஷரும் வந்ததில்லை....ஒரு மாசம் படுத்தாள்.....மூனு நாளு நாள் தான் அவ ரொம்பச் சிரமப் பட்டாள்...

என் கையோடு அவளின் கை சேர்த்து, .....நான் பிடிச்சிக்கிட்டு இருக்கும் போதே, அவ மூச்சும் அடங்கி நின்னது....

வழக்கமா பெரியாத்துக்கு அவ கூட குளிக்க வந்தால், கொஞ்ச தூரத்துல இருக்கிற ஆல மரத்தைப் பார்க்கக் கூட விட மாட்டாள்.....அதன் கிளைகளின் கோலம்...ஒரு மாதிரி மிரட்டலைக் கொடுக்கும்.....

காரணம் அந்த மரத்துக்கு பக்கத்தில் தான் எங்களோடு,  தெருவோடு இணைந்து இருக்கிற, கோனார்கள்,தேவர்கள்,பிள்ளைமார்கள்,ஆசாரிமார்கள்,செட்டியார்களின்  சுடுகாடு இருக்கிறது....

அதனால் தப்பித்தவறி கூட அந்தப்பக்கமே என்னைப் போக விட மாட்டாள்

காலத்தின் போக்கால்.... பல வருஷ காலமா......வீட்டில் குளிக்கிற ஆசாமிகள் பட்டியலில் நானும் சேர்ந்து விட்டேன்...தாமிரபரணி யாரை "இங்க வராதே"ன்னு சொல்லுச்சு?

இப்போ பனைமரங்கள் எதையும் காணோம்....அழகான வயல் வரப்புகளையும் காணோம்...

எங்க வீட்டு பக்கம் பாலம் தாண்டி வயக்காடுகளை தாண்டி போகும்போது 20 அடி உயரத்துக்கு... மண் தரை எழுப்பி... புதுசு புதுசான பாலங்கள் கட்டி... ரயில்வே தண்டவாளங்கள் தலைக்கு மேல் போகின்றன.

எங்க வீட்டு புறவாசக் கதவைத் திறநது... படிக்கட்டில் நின்று பார்த்தால் தாமிரபரணிக் கரைக்கு அருகில் உள்ள பனங் கூடல் வரையும் தெரியும்.

இப்போ ரயில் பாதை உருவாகி வட்டதால்

 ரயில் பாதைக்கு மேற்கு பக்கம் உள்ள எவையும் தெரிவதில்லை. சமீபமா வயக்காட்டுக்குப் போறவங்களைத் தவிர வேறு யாரும் அந்தப் பாதையின் வழியாகச் செல்வதில்லை.

நத்தம் வழியா போய், தாமிரபரணிக் கரையில் சுடல மாடன் சாமிக் கோவில் வரைக்கும், கான்க்ரீட் ரோடு போட்ட புண்ணியத்துல,அது வரைக்கும் மோட்டார் சைக்கிள்ல போக முடிகிறது....கொஞ்ச தூரம் நடந்தேன்... 

இன்னைக்கி...... அந்தப் பாறையைத் தேடினேன்....அதோ...அங்கே......தெரிந்தது... அந்தப் பாறைக்கு பக்கத்தில் தான் என்னை உட்கார வைப்பாள் அதற்கு அருகில் அழகான மணல்மேடு இருக்கும்..கொஞ்ச நேரம் அந்த இடத்தைப் பார்த்துக் கொண்டேன்..... மணல்மேடு இருந்த சுவடே இல்லாமல் போய்விட்டது. ஆனால் அந்தப் பாறை இருந்தது. அதன் அருகில் சென்று முழங் காலுக்கு கீழே தாமிரபரணியின் தண்ணீர் ஓட.... அந்தப் பாறையில் இடுப்பைச் சாய்த்து அமர்ந்து கொண்டேன்.

அந்தப் பாறையை தடவிக் கொண்டே இருந்தேன்.

அவ வழக்கமா அங்க தானே..... சோப்புப் போட்டு என்னை குளிக்க வைப்பாள். குளித்து முடித்த பின்னர் தலையைத் துவட்டுவாள்... ஈர ஆடைகளை மாற்றி எனக்கு வேறு ஆடைகளை அணிவிப்பாள்..

 அந்த இடமும்.... சூழலும் என் வாப்பும்மாவின் நினைவுகளை அதிகப்படுத்தி விட்டது.

 "எம்மா." ...என்று அழைக்கனும்போல தொண்டை குழியில் சப்தம் வந்தது.... அவளோடு நான் சின்ன வயசில் பாறையில் அமர்ந்து .....காத்திருந்த காலமெல்லாம் கண்முன்னே வந்து சென்றது....சோப்பு போடுற அந்தப்பாறையை விட்டு இறங்கினேன்..

கொஞ்சம் வளர்ந்ததற்குப் பின்னர் என் தந்தையுடன் அதே பாறைக்குப் பக்கத்தில் நின்று குளிப்பதற்குச் செல்வேன். என் தந்தையோடு இரண்டு மூன்று நண்பர்கள் ஒன்றாக வருவார்கள். ஊர் உலகத்துக்கு கதைகள் எல்லாம் அங்கே பேசுவார்கள்.... நான் சிறுவனாக இருந்தபோது என் தந்தை என் மீது காட்டிய பாசம்..... என்னை குளிப்பதற்கு அழைத்து வருகின்ற என் வாப்பும்மா.... அவர்கள் இருவரும் என் நினைவு பூராவும் வந்து அமர்ந்து கொண்டார்கள்...

 ....அதுக்கு மேல என்னால் அவர்கள் இருவரின் நினைவுகளையும் .தாங்கமுடியவில்லை....என்னை இவ்வளவு தூரம்..... வாழவைக்க முயற்சிகள் பல செய்த, எங்க வாப்பாவும்..... வாப்பும்மாவும் மனசெல்லாம் வந்துவந்து போனார்கள். அந்தப் பாறையை விட்டு இறங்க முயற்சி செய்தேன்.......  "எம்மா."... என்று  என் வாப்பும்மாவை அழைத்தேன்......அப்புறம் வாப்பா....என்றேன்....என்னை அறியாமல் .அழுதுவிட்டேன்.....அதுவும் சப்தமாக.... என் உடல் எல்லாம் குலுங்கியது. அழுவதற்கும் சக்தி இல்லை.

.எவ்வளவு நேரம் இதில் போனது என்று தெரியவில்லை....

போயிட்டாங்களே....என்ற நினைவுதான் மறுபடியும் வந்தது...

கொஞ்ச நேரம் கழித்து .....தண்ணீரில் இறங்கினேன்....மூழ்கி மூழ்கி எழுந்தேன்...

என் கூட யாரும் இல்லை....

எங்க வாப்பாவும்,......வாப்பும்மாவும் நான் தண்ணியில் "முங்கும்" போது மீண்டும்  என் நினைப்பில் வந்தார்கள் .......

தண்ணீரில் மூழ்கி எழுந்ததால் நினைவுகள் ....அமைதியாயின...

தூரத்தில் நண்பர்கள் சிலர் வந்து கொண்டு இருந்தார்கள்...

நான் இருந்த பாறைப் பக்கம் வந்து விட்டார்கள்...

என் தலையில் இருந்து தண்ணீர் வடிந்து கொண்டு இருந்தது........ தண்ணீரில் குளிக்கும் போதும் அழுதேன்.... கொஞ்சம் ஆசுவாசப் படுத்திக்கொண்டு ..

வைத்திருந்த  துண்டால் தலையையும் உடலையும் துடைத்துக் கொண்டேன்....

கண்கள் மட்டும் சிவந்தே இருந்தன. 

அந்த பக்கம் வந்தவங்க போனவங்க எல்லாம்... என்னைப் பார்த்துவிட்டு

."என்ன விஷேசம்....நீங்க இங்க வந்திறிக்கியோ?" .....அப்படீன்னு விசாரிப்பு வேறு.....சிரிக்க முயற்சித்தேன்.... வலுக்கட்டாயமாக சிரித்த முகத்தைக் காட்ட முடியவில்லை.

கிழக்கு பக்கமாக திரும்பிக் கொண்டே....

"இனி அடிக்கடி வர வேண்டியது தான்"...நான் சொன்னது அவங்க காதில்...விழ வில்லை...

நான் அந்த ஆத்துக்குக் குளிக்கப் போனால் ....என் வாப்பும்மாவும் ....வாப்பாவும் வந்து போகிறார்கள். நான் என்ன செய்ய.